Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου

Ξεκινώντας µε µια ευρεία επισκόπηση των εννοιών-αρχών της οργανωσιακής θεωρίας και διευκρινίζοντας τις βασικές ορίζουσές της, ο συγγραφέας εξετάζει αναλυτικά την εφαρμογή ή την απουσία τους από την ελληνική πολιτικοδιοικητική σκηνή.

Αφού περιγράψει, µέσα από τα πολλά εγχειρήματα στα οποία είχε ενεργό συµµετοχή, τις δικές του εµπειρίες, προβαίνει σε διαπιστώσεις και εκτιµήσεις.

Σύµφωνα µε αυτές, η διαδεδοµένη εντύπωση για την απουσία οργάνωσης από την ελληνική πραγµατικότητα, ιδίως όταν αναφερόµαστε στην κρατική µας ∆ιοίκηση δεν είναι αβάσιµη. Καθ’ όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα, η οργάνωση των διαφόρων φορέων του Κράτους δεν ακολουθούσε επιστηµονικές-ορθολογικές µεθόδους, αναδεικνύοντας πολλές “µαύρες τρύπες” στον κρατικό οργανωτικό καµβά. Οπως όµως είναι γνωστό στην επιστήµη, οι µαύρες τρύπες στην πραγµατικότητα έχουν σαν αίτιο µιαν αντίστοιχη µαύρη τρύπα στην επιστηµονική γνώση και φαίνεται πως έτσι ήταν κατά τις δεκαετίες του ‘70 του ‘80 και του ‘90, όταν αποτύγχαναν διαδοχικά όλες οι προσπάθειες σύνταξης σύγχρονων οργανι-σµών των ελληνικών υπουργείων.

Η κατάσταση ωστόσο άλλαξε άρδην κατά τις πρώτες δεκαετίες του νέου αιώνα, όταν η ∆ηµόσια ∆ιοίκηση, διαθέτοντας ικανοποιητικούς αριθµούς κατάλληλα καταρτισµένων στελεχών µπορούσε να ανταποκριθεί στους όρους που έθετε το Συµβούλιο της Επικρα-τείας, µε την πρωτοποριακή σχετική νοµολογία του. Και ναι µεν η πρώτη προσπάθεια (2012-2014) δεν στέφθηκε µε επιτυχία, λόγω της απροσχηµάτιστης πολιτικής-κυβερνη-τικής παρέµβασης για ραγδαία µείωση δοµών και θέσεων προσωπικού, πέτυχε όµως η επόµενη (2016-2018), κατά την οποία, κάτω από νέες πολιτικές κατευθύνσεις, αξιοποιή-θηκαν ορθολογικότερα κριτήρια και τελικά, θεσπίστηκαν και τέθηκαν σε εφαρµογή νέοι, σύγχρονοι οργανισµοί σε όλα τα υπουργεία και πολλά ΝΠ∆∆. Το ότι η νέα Κυβέρνηση, από τον Ιούλιο 2019 και µετά, ανέτρεψε αµέσως ότι είχε µε κόπο επιτευχθεί και οδήγησε σε οπισθοδρόµηση τη συνολική κατάσταση, καταδεικνύει την επάνοδο στις “κανονικότη-τες” της πολιτικής ζωής µας...

Αρκετές προτάσεις οργάνωσης διαφόρων φορέων (πολυεπίπεδης διακυβέρνησης του Κράτους, Υπουργείου Εσωτερικών, Εθνικού Κέντρου ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης & Αυτοδι-οίκησης, Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής) δίνουν ένα δείγµα της σκέψης και του βαθµού συµµετοχής του συγγραφέα στις επιχειρήσεις οργάνωσης, ενώ του επιτρέπουν, να συνθέσει έναν πρακτικό οδηγό, για µελλοντικούς αναδιοργανωτές.